Slaafse propaganda

De kersverse omroep Ongehoord Nederland (ON) mag blij zijn met de 225.000 kijkers die, midden op de dag, het debuut van het actualiteitenprogramma Ongehoord Nieuws trok. De tv stond in veel huiskamers toch al aan vanwege Rusland.

Van die kijkers was een deel blijkbaar niet gediend van de inhoud. Meteen kreeg omroep ombudsman Margo Smit al klachten over ‘onjuiste inhoud, desinformatie en gebrek aan onpartijdigheid’.

ON moest er komen om alternatieve feiten aan bod te laten komen die de slaafse ‘mainstreammedia’ niet halen, wat op internet al resulteerde in aandacht voor de meest stupide complottheorieën.

Dat lijkt nu afgezwakt tot een soort van FvD stamkroeg waarin de kopstukken van FvD en PVV nu eens niet worden tegengesproken en de uitgerangeerde oorlogsverslaggever Arnold Karskens (oprichter ON) de meningen nog eens mag versterken. Zelfs Arlette 'Decupré' Adriani, die zich werkelijk overal voor laat inhuren, lijkt geïnstrueerd om het heel erg eens te zijn met de gasten. Dat is geen journalistiek meer, maar heel erg foute en slaafse propaganda. 

Belangrijker: de spoeling wordt wel erg dun als je in elke nieuwsuitzending Wilders of Pepijn van Houwelingen laat opdraven. Het zal Het Knipmes niet verbazen als ON aan zijn eigen tunnelvisie ten onder gaat.

 

Leiderschap

Volt-Kamerlid Gündogan stapt naar rechter om haar onduidelijke schorsing ongedaan te maken. Ook wil ze een rectificatie. Zo kort voor de gemeenteraadsverkiezingen valt het frisse imago van nieuwkomer Volt aan gruzelementen.

Minder dan een week geleden schorste de partij Gündogan wegens verdenkingen van grensoverschrijdend gedrag. De partij gaf op dat moment geen nadere informatie over wat er mogelijk was voorgevallen. Daar ging het al mis. 

In Haagse wandelgangen hoor je dat het tussen de nogal uitgesproken Gündogan en de wat meer flegmatieke fractievoorzitter Dassen van meet af aan niet boterde. Die laatste sprak dan ook van een machtsverhouding waarin partijmedewerkers zich onveilig voelen. Het lijkt er sterk op dat Gündogan haar medewerkers misschien iets te stevig aanpakte.

Niet de taak voor een extern integriteitsbureau, maar iets wat mogelijk makkelijk intern opgelost had kunnen worden.

Maar in het licht van de reente me too-onthullingen schoot de Volt fractie onmiddellijk in de stress en toonde Dassen geen leiderschap. Het parlement is niet gebaat bij de verdere versplintering van toch al te kleine fracties. En de kans dat Gündogan zich afscheidt is nu wel erg groot.

Afrekencultuur

Ook afgelopen week moesten weer aardig wat mannen met de billen bloot. Van Overmars tot aan de misdaadverslaggever van de Telegraaf, ze zouden zich compleet hebben misdragen door al dan niet ongevraagd dickpics per app aan vrouwelijke collega's te sturen.

Allerlei deskundigen werd gevraagd naar de psychologie achter de dickpic. Dat zou neerkomen op machtsvertoon, wangedrag (duh!) en soms onhandigheid.

Bij Overmars lijkt vooral dat laatste het geval. Het Parool beschreef de Ajax directeur als sociaal onhandig. Zo onhandig dat het nieuws tot in het buitenland is doorgedrongen en Overmars (48) vermoedelijk de rest van zijn leven op zijn spaargeld mag teren.

Maar er kunnen zo langzamerhand ook wel eens wat kritische kanttekeningen worden geplaatst bij wat rustig een afrekencultuur mag worden genoemd. Tegenwoordig is een hand op een bil al meteen een aanranding, terwijl daaronder ooit toch echt iets anders werd verstaan, en zijn ontvangers van dickpics ineens slachtoffers, alsof ze jarenlange psychologische begeleiding nodig hebben.

Zo kan het gebeuren dat wanneer een programmamaakster in een tweet vermeldt dat zij als 18-jarige zo'n dertig jaar geleden door een eindredacteur onheus is bejegend, zonder in details te treden, Het Parool onmiddellijk hijgend aan de telefoon hangt om te vragen wie de boosdoener was, waarna de VPRO besluit een hele serie gewijd aan het werk van de regisseur te schrappen.

Dat de boesdoener en de programmamaakster ooit een soort van verhouding hadden en daarna gewoon met elkaar bleven samenwerken, geeft aan dat de soep weer eens veel te heet wordt opgediend.

Puzzelstukjes

Het zogeheten Anne Frank coldcaseteam dat beweert dat een Joodse notaris uit lijfsbehoud het adres van het Achterhuis aan de nazi's doorspeelde, blijft bij zijn conclusie. De onderzoekers vinden hun uitleg nog altijd 'het meest waarschijnlijk'. Nogal wiedes, je gaat niet jaren 'onderzoek' weggooien.

De onderzoekers hebben alles uit de kast gehaald, zoals de inzet van de gepensioneerde FBI rechercheur Vince Pankoke. Zo’n dertig scenario’s werden bekeken en slechts één verdiende het predicaat 'meest waarschijnlijk'; het Van den Bergh scenario.

Dat scenario is slechts gebaseerd op een anoniem en reeds lang bekend briefje waarin stond dat de notaris van de Joodsche Raad (!) de schuilplaats van Frank had gedeeld met de Duitsers en dat er meer adressen door hem werden gedeeld. Een kopie van dit briefje vonden onderzoekers in het familiearchief van een politieagent. Daarop is destijds niet verder gerechercheerd. 

De notaris bleef ook na de oorlog lid van de Joodsche Raad, was na een uitgebreid zuiveringsonderzoek geen verdachte en Anne's vader Otto Frank die door de Russen uit Auschwitz werd bevrijd, had een kopie van het briefje en moet als bestuurslid van de LJG Amsterdam de notaris toch echt een keer zijn tegengekomen. 

Ruben Vis van Jonet.nl heeft ook zo zijn twijfels: als het zo is dat de naam van de Joodse notaris van meet af aan in beeld was, dat David Barnouw er twintig jaar geleden al over repte, dan kun je jezelf ook de vraag stellen: voor wie rakel je dit op? Toch vooral om er zelf wereldberoemd mee te worden. Ook aan de publiciteit moet maanden zijn gewerkt. De PR was tot in de puntjes verzorgd. 

Maar: Een anoniem briefje is geen bewijs. Het kan een veronderstelling zijn die uit rancune is geschreven. Er is geen steunbewijs. Normaal gesproken zouden dit soort analyses moeten leiden tot bevragingen van verdachten, maar die leven niet meer.  

Het team gebruikt graag de metafoor van de puzzel. 'We verzamelden zoveel stukjes puzzel dat de beeltenis op de puzzel steeds duidelijker werd. Wat de critici doen, is steeds één stukje nemen om op grond daarvan te concluderen dat dat onvoldoende bewijs is voor onze conclusie.'

Ook een denkfout: de veronderstelling dat er niet meer puzzelstukjes kunnen zijn dan je zelf hebt gevonden.

De onderzoekers moeten van meet af aan de ambitie hebben gehad dat ze het verraad van Anne Frank wel zouden kunnen oplossen. Die drang om te scoren blijkt uit alles, waaronder de raadpleging van een forensisch statisticus. Die het als-dit-dan-dat onderzoek bekroonde met dezelfde conclusies.