Onder meer had Dankbaar uit brieven van de moeder geciteerd die door hemzelf verzonnen waren. Voortaan moet hij duidelijk aangeven of het aan zijn fantasie ontsproten is of daadwerkelijke citaten zijn. Aangezien het hele complot aan zijn fantasie is ontsproten - volgens de bekende internetmix van vermeende feiten en aannames - is het maar de vraag of zijn aanhangers het verschil zien.
Want geloof het of niet, Dankbaar heeft fans. Veel zijn het er niet, maar reageren doen ze in elk geval, en daarbij valt een ding wel heel erg op. Het merendeel heeft een sombere en cynische blik op de maatschappij, die 'verrot' zou zijn, met enkel 'slaafse volgers zonder enige ruggengraat die door een stel psychopaten aangestuurd worden'. Daarbij is Wim Dankbaar - hun rots in de branding - te vergelijken met een 'verzetsstrijder uit de tweede wereldoorlog'.
De wereld bestaat verder uit journalisten en advocaten die overheid ook nog 'steunen bij hun leugens en verzinsels is erger dan erg.' De overheid is 'zo corrupt als de pest, daar kan geen discussie over bestaan, het internet staat er vol mee'.
Waar precies mee, wordt niet uitgelegd, want verder dan roeptoeteren wil het maar niet komen. Het gros is niet eens in staat om de beoordelen of de door Dankbaar gepresenteerde feiten kloppen en belangrijker: daar gaat het ook niet om. Het gaat erom dat Wim hun gitzwarte mensbeeld (mogelijk gevormd door persoonlijke conflicten met overheden en autoriteiten) bevestigt. Dag in, dag uit.
Maar waar de fans een held zien, zien buitenstaanders toch vooral een dolende ridder, die net als Alonso Quijano zijn verstand is kwijtgeraakt. Zijn boerenknol is het internet, hij ziet herbergen aan voor kastelen en geestelijken voor schurken. Don Quichotte kreeg na een deugddoende slaap zijn verstand terug, bij Wim staat het verstand nog steeds op nul.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten