Je kruipt in de huid van cellist Philippe Gautier: een babyboomer die vanuit het hedendaagse Parijs nadenkt over de idealen van zijn generatie – en over de richtingloze wereld waarin die zijn uitgemond. Je voert Ronald Giphart en Herman Brusselmans op als fans. Die het boek al hebben gelezen voordat het goed en wel in de winkel lag.
Maar tijdens de bescheiden mediatoer word je geconfronteerd met slechte gesprekspartners en linkse journalisten. Bij BNR loop je weg omdat Wilfred Genee op zuigerige wijze zijn botte bijl had ingepakt.
Het AD schildert je af als een zelfgeobsedeerde miskende chaoot op lichtebruine sokken die twee vruchtentaartjes op bordjes schikt. 'Het is geen politiek pamflet. Het is een roman, een consistente, zeer geslaagde roman met een worstelend karakter in de hoofdrol', 'De ideeën van extreemlinks kan ik dagelijks in alle Nederlandse media tot me nemen. En als je zo kinderachtig bent dat je expliciet van me wilt horen dat ik het niet eens ben met Taylors denkbeelden: Ik. Ben. Het. Er. Niet. Mee. Eens', ' Steeds weer die opgewarmde prak van quotes, terwijl ik zo’n positief verhaal heb. Waarom vraag je Jesse Klaver niet naar de moeders die hun kinderen geen ham meer naar school durven te geven?'.
Waar het wel over had moeten gaan: 'Waarom heb je me niet gevraagd naar de barokke stijl van dit boek? En waarom die stijl, die wel iets van de late Oek de Jong heeft, iets Reviaans, zo afwijkt van de sobere stijl van alle andere hedendaagse romanciers?'
Vermoedelijk gaat het net zo als je dan toch eindelijk als beginnend fortepianist je eerste album aan Beethoven hebt gewijd. 'Waarom schrijf je niet dat ik de talenten van Vladimir Horowitz, Svjatoslav Richter en Emil Gilels combineer qua pedaalgebruik? Zo'n Wibi Soerjadi is toch niet serieus te nemen? Hoe vind je mijn schilderij aan de muur? Je zou toch zweren dat het een Camille Pissarro was.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten