Jan Dijklul

En daar is hij weer: Jan Dijkgraaf, tijdelijke aanvoerder van de gele hesjes. Wie hem heeft benoemd is niet duidelijk. Of hij überhaupt is benoemd ook niet. Wel staat hij zaterdag weer op de Erasmusbrug met een bosjes bloemen in zijn hand 15 miljoen mensen te zingen.

Dijkgraaf: de man die iets in de journalistiek wilde, maar nergens zijn draai kon vinden. Die HP/DeTijd wilde redden, doch vooral lezers zag weglopen. Die meende dat mensen wel op zijn partij GeenPeil zouden gaan stemmen, waarna niemand dat natuurlijk deed. 

Die eerder dit jaar nog The Post Offline aankondigde, wegens 'de smerige geur van overheidsbemoeienis met de verspreiding van nieuws en opinie van media én particulieren', doch waarvan natuurlijk nog geen nummer is verschenen.

Marcel van Roosmalen had bij NRC een dezer dagen genoeg van deze Jan Dijklul. Vooral wegens zijn virtuele scheten uit een enorme onderbuik, de eindeloze Briefjes van Jan. 'Vaak onder de gordel, nooit om te lachen, je leest vooral het eigen misnoegen.'

Nog erger is volgens Van Roosmalen dat dit geniale wonder in de veronderstelling verkeert dat er somewhere out there een fanbase is, een leger dat net zo denkt als hij.

Jan grijpt vooral iedere kans aan om weer even in de picture te komen, om uiteindelijk na weer niets te hebben bereikt, zich terug te trekken in het Friese Eesterga, waar hij een is met de melkbussen. Totdat de rode petjes of paarse muiltjes ergens in Europa een revolutie ontketenen, dan staat Jan weer op de barricaden. Ter meerdere eer en glorie van zichzelf.