YouTube gaat zich vooral richten op tekstblokjes, ook wel information cues genoemd, die kennelijk onder of bij een dubieuze video worden geplaatst. Zoiets als een schoolmeester die met rood potlood opmerkingen in de kantlijn plaatst.
Maar gaat dat helpen? Nee, zeggen experts. Misinformatiecampagnes bestaan bij gratie van groepen mensen (crowdsourced), net als Wikipedia. Die zullen Wikipedia niet als autoriteit accepteren en mogelijk proberen om de informatie aan te passen naar hun eigen inzichten.
Experts wijzen op een ander probleem: het wereldwijde web ontbeert autoriteiten, een soort kompas waar men zich op kan richten. Vroeger was dat de wetenschap en tot op zekere hoogte de journalistiek.
Het is wat Navneet Alang in zijn artikel concludeert: 'Because so many of us now receive news through social media or from online news sites, the mechanisms by which we might have once determined truth—professional design or established brands or names—have been flattened. The traditional standard-bearers of knowledge—academics, journalists, and experts of all kinds—simply don’t have the sway they once did, in part because there’s simply so much information out there, and in part because that glut has produced a sense of mistrust that the experts actually have it right. And when a fake news site looks mostly indistinguishable from the New York Times, it can be hard for even reasonable-minded people to verify what’s legitimate.'
Binnen de digitale informatiebubbel selecteert dus een ieder de informatie die het prettigst voelt.
De remedie? Alang suggereert educatie, en daar heeft hij een punt: wetenschappers hebben de neiging om alternatieve opvattingen te negeren, terwijl ze die misschien vaker moeten pareren. Dat moet je niet alleen maar overlaten aan goedwillende factcheckers. Sterker nog: YouTube is daarvoor het platform bij uitstek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten