De schokkende voorbeelden die het programma BOOS aandroeg gingen vooral om misbruik en grensoverschrijdend gedrag buiten de studiovloer om. Waarbij er nog een hemelsbreed verschil is tussen de ranzige dickpics van bandleider Jeroen Rietbergen en de vermeende aanrandingen door Ali B. Om over de onduidelijke betastingen en de bedoelingen daarachter van Marco Borsato nog maar te zwijgen.
Achteraf weet ook iedereen hoe er gehandeld had moeten worden. RTL directeur Peter van der Vorst veegde gisteren zijn straatje schoon bij Beau en verweet producent John de Mol dat hij het ongepaste gedrag van Rietbergen in 2019 niet had gemeld. Alsof dat zo simpel was op basis van een enkel incident en het feit dat het om zijn zwager ging. Waarschijnlijk zou elk ander bedrijf het bij een waarschuwing hebben gelaten.
Waar wel wat mis mee is zijn de zwijgcontracten die kandidaten moeten tekenen. Dan mag je wel loketten of begeleiders hebben waar je misstanden kunt melden, maar als het contract stelt dat er forse boetes volgen als er uit de school wordt geklapt over de opnamen of over medekandidaten dan heeft dat onbedoeld een dempend effect. Zoals slachtoffers ook hebben aangegeven. Ook was er voor zover bekend geen mogelijkheid om anoniem misstanden te melden. Amerikaanse bedrijven hebben, zeker na MeToo, affaires, inmiddels grotendeels verscherpte gedragscodes om seksuele intimidatie op de werkvloer tegen te gaan, tot en met een zerotolerancebeleid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten