Het zit ze behoorlijk dwars, die 30.000 euri die GeenStijl (lees: TMG) moet ophoesten voor 'het plaatsen van een (embedded) link naar zeer eenvoudig vindbaar (en al via WhatsApp verspreid) materiaal op internet'. Toegegeven, het was die de 450.000 euro die La Paay in eerste instantie had geëist vanwege de verspreiden van een seksvideo, maar vermoedelijk is het weer een flinke hap uit de toch al niet riante omzet.
En dus werd door de redactie flink geklaagd. Dat GeenStijl niet langer wil dat mensen linken naar content op GeenStijl. 'Wij maken onze topics voor onszelf, in de privé van onze redactieruimte, en wensen niet dat die inhoud verder verspreid wordt door derden', aldus Van Rossem. "Sowieso, in bredere zin moet de tijd van het zomaar vrij linken naar openbaar vindbare nieuwsitems en actuele ontwikkelingen maar eens afgelopen zijn. Hier is het internet niet voor uitgevonden, vult hoofdredacteur Pritt Stift aan. Enzoverder.
Maar zo simpel ligt het uiteraard weer niet. De rechter heeft gekeken naar enerzijds het grondrecht van vrijheid van meningsuiting en anderzijds het 'wettelijk verankerde belang van de bescherming van de persoonlijke levenssfeer.' Waarbij GS had kunnen vermoeden dat Paay niet zou hebben ingestemd met de verspreiding van het 'blootmateriaal'. Daarbij heeft hyperlinken hetzelfde effect als openbaarmaking. De techniek daarachter is volgens de rechter niet interessant.
Oftewel: hyperlinken mag nog steeds, maar in de persoonlijke sfeer met mate.
Waarschijnlijk gaat bij heel wat alternatieve blogs de vlag uit, want de stichting Skepsis heeft in twee jaar tijd ruim 200.000 euro moeten uitgeven aan advocaten in de VS nadat ene Ruggero Santilli het blog en de schrijver Van Erp in een civiele procedure aanklaagde. Inmiddels hebben de donateurs moeten bijspringen, want Skepsis was bijna door zijn reserves heen.
Niet de gebruikelijke complotdenkers, paragnosten en kwakzalvers kwamen in opstand tegen de Skepsis-site Kloptdatwel, maar een - laten we het netjes houden - pseudowetenschapper die vooral een paranormaal publiek lijkt te bekoren. Van Erp schreef dat artikel bij hoge uitzondering in het Engels.
Santilli heeft naar eigen schade geleden wegens misgelopen spreekbeurten en slecht lopende zaken bij zijn bedrijf. Het artikel is ongeveer het eerste wat je ziet als je zijn naam googelt.
Waarom een zaak tegen een Nederlandse stichting in de VS wordt gevoerd is niet helemaal duidelijk, maar Skepsis houdt onder het mom van vrijheid van meningsuiting de poot behoorlijk stijf en de reeds twee jaar lopende zaak komt in oktober voor. Inmiddels staat het gewraakte artikel nog steeds online.
Of dat het allemaal waard is, valt te bezien, zij het dat Skepsis niet de enige publicatie die de beste man aanklaagde, want de hoogbejaarde 'wetenschapper' wordt op internet in een wat talen gefileerd.
Het tegenartikel dat de Italiaan of zijn medestanders al in 2016 publiceerden, met de naam Pepijn van Erp breed uitgemeten, is in de zoekresultaten met moeite te vinden.
Dat was weer een vieze tegenvaller voor de pakweg tweehonderd ongetwijfeld rechtse kiezers die verlekkerd doch vergeefs aangifte tegen Alexander Pechtold (D66) hadden gedaan wegens schenking van een appartement door een bevriende Canadese oud-diplomaat.
Onder hen de voltallige redactie van GeenStijl en enkele van zijn reaguurders die teleurgesteld opmerkten dat zij 'die arrogante lamlul graag had zien branden'. Want daar gaat het dit soort kneuzen om.
Pechtold had de gift niet gemeld in het geschenkenregister van de Tweede Kamer, waarin Kamerleden geschenken van meer dan 50 euro moeten laten registreren, maar het is een privé-kwestie.
En dus is de aangifte tegen Pechtold, zijn notaris en taxateur van tafel geveegd, want in de verste verte geen valsheid in geschrifte en belastingontduiking, laat staan 'passieve ambtelijke corruptie'. En dus ook geen ambtsdelict.
Maar eh...penthouse? Niet meer dan een flatje in Scheveningen ter waarde van 135.000 euro. Met aftrek van 40 procent successiebelastingen is het een schenking van drie keer niks.
Noem het toeval, maar bijna drie jaar geleden (want in juli 2015) schreef de Telegraaf over de oprichter van de Stichting Loterijverlies.nl: 'Eerst kocht hij een knalgele Lamborghini Lagardo, voorheen van een Chinese mensenhandelaar die in zijn cel zelfmoord pleegde. Vervolgens reed Roet rond in een Bentley en sinds kort maakt hij indruk op de bewoners van het dorpje Scharwoude met zijn glimmende Rolls Royce.'
Afgelopen week werd Ferdy Roet door de FIOD opgepakt op verdenking van verduistering van 2,8 miljoen euro en belastingfraude. Ook de glimmende Rolls Royce werd weggetakeld.
Drie jaar geleden lachte Roet de suggestieve vragen van Powned hierover nog weg, nu piept hij wel anders: 'Verdachte' zou het inleggeld voor zijn stichting hebben doorgesluisd naar rechtspersonen op de Kanaaleilanden. Die gelden zou hij via een vennootschap weer terug hebben laten vloeien naar Nederland voor de aanschaf van een villa.
Het begon met een succesje: In 2015 oordeelde de Hoge Raad dat de Staatsloterij zich tussen 2000 en 2008 schuldig maakte aan misleiding, door ook onverkochte staatssloten te laten meedingen in haar trekkingen. Roet wist 200.000 voormalige deelnemers aan de Staatsloterij aan zich en diende een schadeclaim van 300 miljoen euro. Verrast door dat enorme bedrag dat kwam binnenstromen, moet Roet hebben gedacht dat hij daarvan best wat kon 'lenen'. En dat was het begin van een lange soap.
Roet is ondanks het wraken van rechters en wrakingskamers allang uit het bestuur van zijn eigen Stichting Loterijverlies gezet - en onderhandelde de Staatsloterij met een andere belangenvereniging over de geleden schade voor misleidde loterijdeelnemers: de Stichting Staatsloterijschadeclaim en inmiddels Loterijverlies BV. De Haagse rechtbank heeft echter alle schadeclaims vanuit Loterijverlies BV niet ontvankelijk verklaard wegens gebrek aan kwaliteit en integriteit van het bestuur.
Nu had de FIOD al voor 4,19 miljoen euro beslag gelegd op de Bergense villa van Roet. Die pleegde op zijn beurt een citizen’s arrest en riep de politie op belastingmedewerkers te komen arresteren.
Kennelijk was het geduld van de opsporingsdienst daarmee wel op. In drie jaar kun je wel genoeg bewijs verzamelen voor de onvermijdelijke rechtsvervolging.
